Isaï Marselia, gelovige grappenmaker

Middenvelder Isaï Marselia (19) woonde vorig jaar nog op Curaçao en stapt nu over van Go Ahead Eagles A1 naar de beloften. De student commerciële economie moet en zal slagen als profvoetballer. Met hier en daar een grap én God als leidraad baant hij zich een weg naar de top.

Zo gesoigneerd als op de foto, zo nonchalant zit zijn haar op de dag van het interview. Het is woensdag, de vrije dag van de jeugd van Go Ahead Eagles en Isaï Marselia hoeft vandaag ook niet naar school. In shirt en trainingsbroek zit hij aan tafel, thuis in Zutphen. Zijn kapsel heeft zonder gel iets weg van een blockhead, maar dan slordig. “Eigenlijk moet het naar de zijkant gekamd”, zegt Isaï, wijzend naar de scheiding die dan aan de andere zijkant ontstaat. Om er lachend aan toe te voegen: “Zo hebben we ons haar bijna allemaal zitten in de A1.”

Daar houden de overeenkomsten tussen Isaï en zijn teamgenoten ook wel op. Want wie kan zeggen dat hij de Atlantische Oceaan moest oversteken voor een voetbalavontuur in een provinciestad aan de IJssel? Isaï woonde op Curaçao en werd op het eiland ontdekt door Gé Voortman. De oud-voorzitter van Go Ahead Eagles was er op vakantie. “De vader van een vriend van me, bevriend met Gé, belde mij op een dag met de vraag of Gé me mocht bellen. Hij had me zien spelen met Curaçao-onder 20 en wilde me graag naar Go Ahead halen.”

Isaï Marselia: “Zonder diploma mocht ik van mijn ouders niet naar Nederland.” (foto’s Erik Pasman)

‘We hebben iemand nodig die doelpunten maakt’, grapte Voortman. Go Ahead Eagles bungelde onderaan in de eredivisie. Isaï nam het vliegtuig om mee te doen aan testtrainingen en werd aangenomen. Hij vond onderdak bij vrienden van zijn ouders in Zutphen. “Ik had het wel een beetje onderschat. Ik dacht: ik kom binnen en hoor meteen bij de beste talenten. Die indruk had ik gekregen van mijn stage. Maar het viel tegen in het begin, het was niet zo makkelijk om aan te haken. Vooral conditioneel. Ik moest ineens vreselijk veel lopen. En aan meeverdedigen was ik ook niet gewend, dat hoefde op Curaçao niet. Daardoor was ik lui geworden, maar toen kwam Harry…”

Decheiver dus, trainer van Go Ahead Eagles A1. Isaï grijnst: “Van hem moest ik wél meeverdedigen, dat maakte hij goed duidelijk. Ik stond er in het begin ook één of twee wedstrijden naast. Dat had ik niet verwacht. Bovendien ben ik tweedejaars A-junior en dan moet je elke week spelen. Op een gegeven moment ging het lopen. Ik ging veel scoren en gaf assists. Daar ben ik wel blij mee. Ook in het omschakelen heb ik me ontwikkeld. Ik word verdedigend steeds sterker, maar stiekem laat ik nog weleens mijn mannetje lopen.”

Eigen kerk
Isaï groeide op in Nijmegen en werd als E-pupil gescout door NEC. Op zijn veertiende verhuisde hij met vader Lindon, moeder Adilée, broertje Jehudi en zusjes Shadashah en Ghanani naar Curaçao, waar zijn ouders de kans kregen hun droom in vervulling te laten gaan: een eigen, evangelische kerk beginnen. “Bij NEC ging het goed, maar ik moest mee. Daar baalde ik best van. Uiteindelijk heb ik het op Curaçao heel leuk gehad. Het is een prachtig land, altijd mooi weer en ik had elke dag familie om me heen.” Maar één ding wist Isaï heel zeker: “Ik ga ooit terug naar Nederland, want daar wil ik profvoetballer worden.”

Trefzeker in het competitieduel tegen ACV in de Adelaarshorst.

Zijn ouders komen van Curaçao en leerden elkaar kennen tijdens hun studententijd in Nijmegen. “Mijn vader studeerde psychologie, mijn moeder Spaanse letterkunde. Ze woonden in dezelfde flat bij de universiteit en zo is het balletje gaan rollen. Mijn moeder zegt altijd: ‘Je vader moest heel hard werken voor mij, ik vond hem helemaal niet leuk’. Maar daar geloof ik niets van, haha.” Ook Isaï beschikt over een goed stel hersens en ging naar het vwo. De drang naar voetballen in Nederland was zo groot dat hij besloot zijn middelbare school versneld af te maken. Isaï stapte over naar de havo. “Zonder diploma mocht ik van mijn ouders niet naar Nederland.”

Als toeval beschouwt hij het allerminst dat in 2015 alles voor hem samenkwam: het afronden van zijn middelbare school, toegelaten worden tot een opleiding van een bvo plus woonruimte en een hbo-studie in de buurt (commerciële economie en sportmarketing op Saxion). “God brengt vanzelf iets op je pad zeiden mijn ouders en dat geloof ik ook. Zonder Hem zou ik niet staan waar ik nu sta. Ik bid elke dag en ook voor wedstrijden. Op woensdag en zondag ga ik in Zutphen naar de kerk. Ik geloof dat God mij de kracht en de talenten heeft gegeven die ik nu heb.”

Met die talenten ontpopte hij zich tot veelscorende middenvelder in Deventer. “Volgens mij heb ik er nu twintig in liggen. Best aardig voor een middenvelder.” Isaï kijkt terug op een sterk seizoen, waarin de A1 veel te laag speelde. De ploeg werd dan ook op zijn sloffen kampioen van de derde divisie D. “Ik zou wel tegen een eerste divisie-club durven spelen. We wonnen in januari met 4-0 van FC Emmen, een topploeg uit de tweede divisie, en in een trainingskamp speelden we Málaga van de mat, maar vergaten we te winnen.”

Isaï Marselia, hier op het kunstgras van Sallandia tegen TVC ’28, wil dit seizoen afsluiten met 25 doelpunten.

Roodgeel op Curaçao
Isaï is de grappenmaker van de A1. “Ik ben niet brutaal, maar heb wel een grote mond, kom goed voor mezelf op. Als ik het ergens niet mee eens ben, zeg ik het. Ook tegen de trainer. Of hij naar me luistert? Ik denk het wel, haha. Voor de rest ben ik een positieve jongen, ik zeur niet snel.” Hij hoopt dit jaar op 25 goals uit te komen. De bekerfinale op 4 juni maakt hij niet mee. Dan ligt Isaï in de zon op Curaçao. “Je moet cadeautjes meenemen, zei mijn familie. Ik neem denk ik wel een paar Eaglesshirts en -trainingspakken mee.”

Bij terugkomst wacht al snel de voorbereiding op het nieuwe seizoen. Isaï sluit aan bij het beloftenelftal. Stiekem hoopte hij op een kans bij de hoofdselectie, net als zijn teamgenoten Thijs Dekker, Givan Werkhoven en Patrick Maneschijn. “De trainer vindt dat ik een tussenstap moet maken. Hij zegt dat het wel goed komt met mij. Ik ga vechten voor mijn plek in de beloften en laten zien dat ik bij het eerste thuis hoor.” Falen is geen optie. “Ik moet prof worden in Nederland, hoe dan ook. Dat wil ik mijn hele leven al, ik zie mezelf niet iets anders doen.”

De randvoorwaarden zijn in elk geval tiptop in orde. Bij de familie Purperhart heeft hij een warm thuis. “Het zijn heel aardige mensen, ze zorgen goed voor me. Ik krijg goed te eten. Ze houden echt van koken. Vooral Surinaams, met veel kip. Genieten.” Zijn moeder belt hem elke dag. “Nee, aan aandacht geen gebrek”, lacht Isaï. “Soms bellen we twee dagen niet en zeggen ze ‘Isaï, je laat niks van je horen’.” Ook vanuit de club ondervindt hij veel steun. Twee mensen wil Isaï graag bedanken en daarvoor belt hij speciaal op na het interview. “Mijn teamgenoot Sam Beukema en zijn vader Menno. Ik kan bij hen slapen wanneer het nodig is, ze zijn altijd positief en geloven in me. Dat helpt me om op moeilijke momenten door te gaan.”