Mijn Eagles Plaatje: ‘Hele leven stond in het teken van Go Ahead’
Ze vliegen over de toonbank: de Go Ahead Eagles-voetbalplaatjes! Van de huidige selectie tot legendarische trainers, van alle logo’s tot prachtige sfeeracties: ze komen allemaal voorbij. Achter elk plaatje zit een verhaal en elke week lichten we er één uit. Deze week een openhartig interview met Annelies Schrage-De Kreek (72), dochter van de clubtopscorer aller tijden van Go Ahead Eagles: Jan de Kreek. Jan werd daarnaast al op zijn 30e terreinknecht van de club.
Heeft u het voetbalplaatje van uw vader al? – Zeker, die hebben we al gekregen van iemand. Ik vond het een mooie foto, die kende ik nog helemaal niet. Op zichzelf is dat best bijzonder. Wij hebben zoveel foto’s en krantenknipsels thuis liggen over de voetbalcarrière van hem! Als we het met de familie over hem hebben, pakken we de oude dozen er weer bij om herinneringen op te halen. Dat is altijd heel mooi. We hebben namelijk een echte Go Ahead-familie, met mijn zoon, kleinzoon en schoondochter hebben we elk jaar seizoenkaarten op de B-Side. Wel een beetje naast het doel hoor, waar minder mensen staan. Anders kan ik er niets van zien. We staan dan bij vrienden van mijn zoon, waar we altijd heel erg meeleven met de wedstrijd. Wat heb ik lopen janken tegen RKC toen, net als de rest van de familie overigens. Het is gewoon mijn cluppie. Ons cluppie.
Tekst gaat verder onder de afbeelding.
De speciale clubtopscorersafbeelding uit het album, die uit vier plaatjes bestaat.
Het is jullie ook met de paplepel ingegoten, he? – En hoe! Mijn vader voetbalde vroeger natuurlijk bij Go Ahead, maar is op zijn dertigste al terreinknecht geworden. Dat heeft hij tot 1968 gedaan maar omdat zijn clubliefde zo groot was ging hij daar na zijn pensioen gewoon mee door. Ik ben de jongste van het gezin dus heb mijn vader helaas nooit zien voetballen. Toch ben ik praktisch geboren op het veld van De Adelaarshorst. We gingen echt overal mee heen, ik heb zoveel fantastische herinneringen aan mijn jeugd. We kunnen het nu bijna niet meer voorstellen, maar toen hadden we nog helemaal geen douches thuis. Dan ging ik op zaterdagochtend gewoon met mijn vader mee naar de club om daar lekker te douchen. Soms stond ik gewoon bij een elftal onder de douche! Dat soort dingen vergeet je nooit meer. Ik speelde met vriendinnen op de speelplaats bij het veld en bracht mijn vader brood als hij het weer eens vergeten was. Mijn moeder was ook betrokken bij de club, die waste de shirts van de elftallen. Mijn zus en ik hielpen vaak mee en hebben er ook lustig op los gewassen voor de club. Zo is onze liefde voor Go Ahead Eagles er inderdaad met de paplepel ingegoten.
Het was voor Jan dan ook zijn lust en leven, toch? – Het hele leven van mijn vader stond in het teken van Go Ahead, het was zijn alles. Vroeger, toen er nog échte winters waren, ging hij er ’s nachts uit om de kolen op te stoken voor de verwarming. Het kon hem niets schelen, als het maar goed was voor Go Ahead. Of hij altijd de waardering heeft gekregen voor zijn betrokkenheid bij de club, vraag ik me af. Mijn vader was een erg introverte man die niet van publiciteit hield. Als er een journalist aan de deur kwam toen hij nog voetballer was, wist mijn vader niet hoe snel hij weg moest zijn. Of toen journalist Herman Kuiphof stiekem een foto van mijn vader wilde maken, ging hij daar niet op in: hij ontweek hem gewoon. Toen zei Herman heel sneaky ‘Hé Jan!’, toen draaide mijn vader zich om en daar stond hij echt belachelijk op. De volgende dag stond het in de krant, waarna ik zei: ‘Pap, waarom sta je zo debiel op de foto?’ Het interesseerde hem niet: ‘Wat dondert mie dat?’.
Tekst gaat verder onder de afbeelding.
Foto: Archief Familie De Kreek
Was hij in zijn tijd als voetballer ook zo? – Zoals ik het van de verhalen gehoord heb, wel. Over zijn tijd als voetballer praatte hij ook niet heel veel, alleen als wij ernaar vroegen. Dan vertelde hij over de kampioenschappen die hij behaalde met Go Ahead en zijn wedstrijden voor Oranje. Trots was hij niet op zijn prestaties. Daar was hij te nuchter voor. Hij vertelde dat hij ook helemaal niet om kon gaan met andere spelers van het toenmalig Nederlands Elftal. Die kwamen allemaal uit het westen en zagen de spelers vanuit hier als ‘boerenkoolvoetballers’. Mijn vader vond die attitude vreselijk, dat was helemaal niets voor hem. Doelman Leo Halle hield daar meer van en ik sluit niet uit dat de waardering die hij heeft gekregen ook deels daaraan lag. Ik vind dat mijn vader qua prestaties ook wel in aanmerking kwam voor een standbeeld, net als Leo Halle. Alleen of hij zelf zo blij zou zijn met die waardering, betwijfel ik.
Het klinkt alsof jullie veel trotser zijn op hem, dan hij was op zichzelf… – Dat is ook zo. De hele familie, overigens. Mijn zoon Dennis is heel trots op zijn opa. Vroeger, toen Dennis nog op de lagere school zat, woonden mijn vader en moeder naast het schoolplein. Hij ging daar vaak langs. Op een gegeven moment was Dennis blijven zitten en hij was daar helemaal kapot van, waarna hij heel verdrietig naar zijn opa en oma toe ging. Mijn vader kon dat verdriet niet aan zien en kwam toen met iets bijzonders. Hij had namelijk voor zijn eerste interland voor Oranje een speldje gekregen van de bond, in de vorm van een haasje. Dennis vond dat zo’n mooi speldje; hij kon daar uren naar kijken. Als mijn opa het speldje een keer niet droeg, ging Dennis snel naar boven toe om hem te kunnen aanschouwen. Toen mijn vader zijn kleinzoon zo van slag zag, haalde hij dat speldje tevoorschijn en gaf dat aan Dennis. “Houd hem maar”, zei die. Het geeft de trots van zijn kleinzoon aan, en de bescheidenheid van hemzelf.
Tekst gaat verder onder de video.
Annelies, haar zoon Dennis en haar kleinzoon Wesley vertelden eerder over hun band met de club in de Eagles Till I Die-reeks.
Kon hij überhaupt moeilijk met emoties omgaan? – Ja, ik denk ook dat er heel veel mensen zullen zijn die hem een stugge man vonden. Als je naar zijn leven kijkt, is dat ook niet zo gek. Ik heb namelijk een broer gehad die verstandelijk en lichamelijk gehandicapt was, waardoor hij al op zijn negende jaar uit het huis moest. Dat vond mijn vader vréselijk. Hij was elke dag met zijn zoon bezig en vroeg ons vaak of wij wel genoeg naar hem toe gingen. “Natuurlijk doen we dat!”, zeiden we dan. Dat was ook zo, iedereen hield van hem. Maar mijn vader had een blijvende angst dat het niet goed ging met hem. Mijn moeder had daar veel verdriet van en uitte dat ook, maar mijn vader kropte dat op. Emoties liet hij niet zien. Dat maakt je al snel wat stug. Mijn moeder vertelde dat hij hem één keer heeft zien huilen, dat was toen hij moest stoppen met voetballen. Hij werd op zijn 30e terreinknecht van Go Ahead en het was een reglement dat je dan niet óók nog mocht voetballen voor de club. Dat was een heel zwaar bericht voor mijn vader. Rond zijn 50e kreeg hij trouwens nog een brief van de KNVB, dat hij weer mocht voetballen… Daar waren ze wat te laat mee. Zelf ben ik wel een emotioneel type, hoor. Mijn kleinzoon ging niet lang geleden voor het eerst mee naar een wedstrijd van Go Ahead Eagles. Hij stond naast me en zei: “Oma, zie je daar die sterren? Dat is opa, ik weet zeker dat hij meekijkt!” Nou, dan kan je me oprapen hoor…
Heb je jouw eigen Eagles Plaatje al besteld? Ga naar deze link om dat gratis te doen!!
