In memoriam: Wil van der Plas
Het was in de zomer van 1993, een zonnige avond in Valkenswaard. De EJOD (Europese Jeugd Olympische Dagen) waren in volle gang en een zwemwonder van vijftien jaar was de absolute blikvanger.
Pieter van den Hoogenband zwom met ferme slag iedereen op meer dan een baan afstand en ’s avonds werd er in chique kring over nagepraat. In die kring stonden –allen met een fris biertje in de hand- Jacques Rogge, Prins Willem-Alexander, Wouter ‘Mickey’ Huibregtsen en… Wil van der Plas. Wil was persvoorlichter van NOC*NSF en in die hoedanigheid kende hij de wereld. Hij liep er al tientallen jaren tussen en de journalist Wil maakte nooit onderscheid, ieder mens was interessant, iedereen zei hij gedag en iedereen kon rekenen op zijn belangstelling. De man van de straat, de kroonprins, wat maakte het uit, als je elkaar een biertje gaf kon het wereldrecord anekdotes vertellen beginnen. Voor Wil van der Plas bestond het leven uit netwerken, in de meest sympathieke zin van het woord. En boven dat netwerken stond zijn ambachtelijke drang die hem voortdreef. Het nieuws moest van hem zijn, de primeur was zijn prooi en later was hij graag de eerste met een gouden idee. Het Holland Heineken House, het borrelde op in zijn hoofd. Hoe kon het ook anders: de plek waar het volk, de sponsoren en de sporters samenkwamen, daar paste Wil.
Wil, geboren in Wassenaar, was van Deventer. Hij hield van de Adelaarshorst en de Deventer ijsbaan, zijn twee werkterreinen. En in zijn stamcafé La Balance kon je hem uittekenen, maar nooit te lang, want Wil was onrustig, slapen deed je ’s nachts en dan weer niet te lang, anders miste je wat. Tijdens gememoreerde EJOD stuurde Wil een team van piepjonge mensen aan die als deadline vier uur ’s nachts hadden voor een dagkrant. Vervolgens zoefde Wil naar zijn bungalowtje op een vakantiepark, sliep twee uurtjes en sjeesde dan weer naar Eindhoven om bij de vishandel zijn ontbijt te nuttigen: twee zoute haringen met uitjes en zuur. Die gejaagde, gepassioneerde manier van leven deed wel eens vermoeden dat er meer Wil van der Plassen bestonden, de man was echt overal.
Go Ahead Eagles volgde hij van 1968 tot 1991 als chef van de sportredactie van het Deventer Dagblad. Geflankeerd door illustere namen als Harry Brink, Henk Stouwdam, Bernie van Unen en Wilko ten Dam zorgde Wil ervoor dat het één van de allerbeste sportredacties in Nederland was. Betrokken, waanzinnig goed geïnformeerd en stiekem toch ook met een roodgeel hart werd verslag gedaan van werkelijk alles wat er rond de Adelaarshorst speelde. Wil werd nog een keer samen met Barry Hughes opgesloten door een stoute Nico van Zoghel én hij gaf altijd de cijfers voor Voetbal International, wat hem een close relatie met menige speler opleverde…
Wil (met karakteristieke bril, peuk, regenjas en raspende lach) was met zijn vrouw Nuala en zijn drie kinderen Caroline, Ian en Andrew aan zijn zijde, een character, een family man die ongekend trots was op zijn gezin. In zijn nadagen zou hij daar eens alle tijd voor nemen, maar een Wil van der Plas zat nooit stil, die vulde gedreven vele pagina’s in de Stadskrant en het blad Sportline, onderwijl de Deventer pizza-industrie een enorme boost gevend. Zijn toetsenbord zat vol kruimels en korsten, shag en andere rommel, desondanks schreef hij zeer smakelijke stukken die iedereen in de Koekstad las. Een klein wonder, want een computer aan en uit doen was al een beste klus voor de man die van ouderwetse typemachines hield. Het woord floppy bezorgde hem nachtmerries, maar hij redde zich altijd, voor Wil stond iedereen in no time klaar. Wil vulde de zaak, de redactie, de stad.
Die charismatische Van der Plas was nog een blauwe maandag persvoorlichter bij Go Ahead, hoe dan ook zijn club, zijn sportieve liefde. Decennia had hij alle bewegingen binnen de club gevolgd. Of het nu om de prestaties en de transfers ging of omdat spelers als Martin Koopman, John Oude Wesselink, Cees van Kooten en Jo Körver zich een permanentje hadden laten aanmeten bij kapper Ad Peters vlak voor een belangrijke wedstrijd… Wil wist het als eerste en ventte het groots en meeslepend uit, als ware het wereldnieuws. Hij hield van reuring; een understatement.
Wil was meer dan journalist. Hij was een man die van mensen hield. Van hun verhalen. Hij was gevoelig voor decorum, maar had eveneens een groot zwak voor de minder bedeelden. Voor zijn grote maatschappelijke betrokkenheid bij de stad en de sportwereld is hij onderscheiden als lid in de Orde van Oranje-Nassau. De laatste jaren had hij problemen met zijn gezondheid, maar de oude sportman in hem overwon alles. Het was dan ook een donderslag bij heldere hemel dat Wil van der Plas (77) afgelopen woensdag overleed. Zijn gezin, de stad en Go Ahead Eagles koesteren vele herinneringen die voor eeuwig een glimlach achterlaten…
Robert Heukels
