Oranjeshirts voor de volgende generatie
De jeugdtrainersstaf van Go Ahead Eagles telt met Harry Decheiver, Toine Rorije, Resit Schuurman, Jan Kromkamp en Uğur Yildirim bijna 1500 wedstrijden betaald voetbalervaring. Kromkamp (36) en Yildirim (34) schopten het zelfs tot Oranje. De twee, die dit weekend de competitie hervatten met respectievelijk Onder-15 en Onder-13, blikken terug op hun loopbaan en hun debuut in het Nederlands elftal. “Niemand durfde bij mij in de auto te stappen.” (Uit Kleuren van Juweel, kerstspecial 2016.)
Van sportpark de Zandweerd in Deventer naar The Cobham Training Centre in Londen. “Jan en ik worden later trainer van Chelsea.” Uğur Yildirim lacht om zijn eigen suggestie, bedoeld als grap. De vraag was wat de ambities zijn van de jeugdtrainers van Go Ahead Eagles. Het antwoord is dat ze allebei vrij nuchter in de materie staan. Kromkamp: “Ik was een tijdje helemaal klaar met voetbal. Ik dacht: is dat wel wat voor mij, trainer zijn? Maar ik vind het hartstikke leuk en het wordt steeds leuker.”
Eén van zijn goede voornemens voor 2017 is het behalen van het diploma Trainer-Coach 1. Hetzelfde geldt voor Yildirim. En dan nieuwe stapjes maken in het trainersambacht. Kromkamp: “Waar het eindigt? Geen idee. Natuurlijk moet je een doel hebben, wij willen allebei verder komen in dit vak.” Kortom: een uitgestippeld plan is er niet, de ambitie is er wel degelijk.
Uğur Yildirim met het shirt waarin hij debuteerde in het Nederlands elftal (9 februari 2005, vriendschappelijke wedstrijd in Birmingham tegen Engeland, 0-0). (foto: Evert van de Worp)
Broodwinning
Het is symbolisch voor hoe de twee ook als jonge voetballers waren. Kromkamp: “Toen ik elf was en mensen vroegen me wat ik wilde worden, was het antwoord duidelijk: profvoetballer! En dat was het. Ik was er verder niet heel erg mee bezig, zoals sommigen dat wel waren. Misschien wel té. Ik had ook geen vader die steeds heel erg hamerde op mijn prestaties. Had ik slecht gespeeld, dan wist ik dat zelf en zei mijn pa: volgende week beter jongen, we gaan naar huis.” Yildirim, geestdriftig: “Voetbal vond ik léúk en zo kwam ik ook bij Go Ahead Eagles. Sommige jongens waren erg gericht op prof worden, maar dat had ik totáál niet.” Pas bij Heerenveen, na 44 goals in vier seizoenen Go Ahead Eagles, was hij naar eigen zeggen doordrongen van het feit dat voetballen zijn broodwinning was.
Kromkamp: “Ik weet nog goed hoe Uğur binnenkwam bij Go Ahead. Hij droeg witte schoenen met zilveren pinnen. Zo van: als je bij mij in de buurt komt, trap ik je.” Yildirim: “Ik was geen makkelijke jongen. Op mijn zestiende reed ik in de auto van mijn vader naar de trainingen. Niemand durfde bij mij in te stappen, haha. Natuurlijk wist mijn vader hiervan, maar ik pakte gewoon de sleutels. Ik kon best wel een klootzak zijn, ook naar medespelers toe.”
Jan Kromkamp maakte in dit shirt zijn eerste minuten in Oranje op 18 augustus 2004 in de oefeninterland tegen Zweden (2-2). (foto: Evert van de Worp)
Groeistoot
Voordat Yildirim aan het joyriden was geslagen, werden hij en zijn maatje Jan met een busje vanuit Apeldoorn naar de trainingen in Deventer gebracht. “Een geweldige tijd”, glundert Kromkamp. “Lachen, gieren en brullen in dat busje. De jeugd van Go Ahead Eagles was hartstikke goed. Met de A1 speelden wij eredivisie. Tegen Ajax, Feyenoord en PSV. Tegen Ajax, uit, stonden we bij rust met 1-0 voor. Ik had gescoord. Verloren we met 7-1…” Yildirim: “Ik heb heel veel aan Jan Derks gehad, hoofd jeugdopleiding. Fantastische vent, norse man, maar als hij jou mocht, kon je heel veel bij ’m.” Kromkamp: “Als Derks het in je zag zitten, maakte hij daar direct werk van. Als eerstejaars B-junior had ik echt een rotjaar, ik speelde nauwelijks.” Het seizoen erop werd hij na vijf wedstrijden al overgeheveld naar de A. “Heel gek natuurlijk. Maar ik had een groeistoot gehad en ineens leek alles vanzelf te gaan.”
Op zijn achttiende debuteerde hij in de Adelaarshorst, september 1998. Yildirim volgde twee seizoenen later, ook hij was achttien. Kromkamp begon in de jeugd als spits, brak door als middenvelder en maakte naam als aanvallend ingestelde rechtsachter. Bij AZ, Villarreal, Liverpool en PSV. Als speler van AZ selecteerde toenmalig bondscoach Marco van Basten hem voor het Nederlands elftal. Zijn eerste wedstrijd was in en tegen Zweden, het roemruchte oefenduel waarin Zlatan Ibrahimović al dan niet bewust zijn toenmalige Ajax-ploeggenoot Rafael van der Vaart blesseerde. “Met AZ deden we het heel goed, we hadden Europees voetbal gehaald. Maar ik wist niet dat ik zo dicht tegen Oranje aan zat. Het was een jongensdroom die uitkwam, ik belde meteen mijn ouders.”
De blonde snelheidsduivel viel een kwartier voor tijd in voor Nigel de Jong. “Ik moest wennen aan het niveau. Het was echt de top van Nederland. Grote namen als Van Bommel en Davids. Gewoon een heel goed elftal. Eigenlijk was ik er nog niet klaar voor.” Een weergaloos seizoen met AZ volgde. De ploeg werd herfstkampioen en stond op de drempel van de finale om de UEFA Cup. In die roes van succes werd Kromkamp voor de tweede keer opgeroepen, voor de oefenwedstrijd in Villa Park tegen Engeland. Die wedstrijd maakte Yildirim zijn debuut. In zwart-wit shirt, vanwege een anti-racismecampagne. Kromkamp: “We speelden – Van Bronckhorst uitgezonderd – met een heel onervaren achterhoede, met Boulahrouz, Mathijsen en ik. M’n directe tegenstander was Shaun Wright-Phillips. Ik had het gevoel dat ik het nu echt moest laten zien en het ging gelukkig hartstikke goed.”
Uğur Yildirim aan het begin van het seizoen 2002/2003, waarin hij namens Go Ahead Eagles in 34 competitieduels achttien keer scoorde. (foto: Erik Pasman)
Niet normaal
Yildirim was bij zijn eerste wedstrijd voor het Nederlands elftal volgens eigen zeggen relaxt als altijd. Robert Maaskant en René Eijkelkamp hadden hem bij Go Ahead Eagles omgeschoold van middenvelder tot rechterspits en op die positie imponeerde hij wekelijks bij Heerenveen. Na een hoop media-aandacht voor de vraag of hij voor Nederland of Turkije zou kiezen, koos hij voor Oranje. “Een hele kwestie toen. Ik had de Turkse bondscoach mijn woord gegeven maar hij selecteerde me toch niet. Vanaf dat moment was het geen issue meer en ging ik voor Nederland. Normaal ben je superzenuwachtig voor je debuut en kun je niet slapen, maar ik was een paar dagen voor de wedstrijd nog op stap geweest en voelde me rustig.”
Het enige waar Yildirim echt van onder de indruk was, was de traptechniek van Roy Makaay. “Ik keek m’n ogen uit, ik dacht dat ik een goeie trap had. Maar Makaay schoot op de training alle ballen zó strak binnen. Dat was niet top, maar toptop. Echt niet normaal.” Zijn gevoel bij de wedstrijd tegen Engeland? “Pff, het is bijna twaalf jaar geleden, dat kan ik me echt niet meer voor de geest halen. Het was ook een bepaalde sfeer, van voetballers onder elkaar. Je gaat gewoon door, doet je werk.”
Jan Kromkamp wordt toegezongen door het uitvak in Volendam, nadat Go Ahead Eagles daar in 2013 promotie naar de eredivisie heeft afgedwongen. Het is het klapstuk van de voetballoopbaan van de rechtsachter, die zondag als trainer van Go Ahead Eagles Onder-15 in Doetinchem aan de tweede seizoenshelft begint met een duel tegen De Graafschap. (foto: Erik Pasman)
Haasje
Yildirim bleef steken op één interland, Kromkamp speelde er elf, onder andere tegen het sterke Tsjechië in de kwalificatiereeks voor het WK van 2006. Zijn eerste Nederlands elftal-shirt heeft hij netjes bewaard en ingelijst. “Ik wil dat het shirt goed blijft, bijvoorbeeld voor mijn kinderen later.” Yildirim heeft zijn shirt van het nationale team zelfs nooit gewassen. “Omdat ik geen wasmachine had”, lacht hij. “Nee, ik zal je eerlijk zeggen: heel veel dingen van toen weet ik niet meer. Ook niet waar het haasje is dat je bij je Oranjedebuut krijgt. Ik ben niet zo’n spullenverzamelaar. Spelen voor Nederland is het hoogst haalbare, dus natuurlijk ben ik daar trots op en heb ik mijn shirt bewaard. Mijn zoon krijgt ’m.”
Kromkamp is de bezitter van een stuk of 150 voetbalshirts, van onder anderen Bergkamp, Van Nistelrooy, Van Persie, Gerrard, Kežman en Sorín. Teamgenoten of tegenstanders van hem. “En ik heb al m’n Nederlands elftalshirts nog. Net als het kampioensshirt van PSV uit 2007, het shirt dat ik in de FA Cup-finale droeg met Liverpool en dat waarmee ik gepromoveerd ben met Go Ahead Eagles.” Hij bewaart zijn verzameling op een aparte kamer, waar hij ook sport. “Nee, ze hangen niet in het zicht. Het is ook niet om te pronken. Maar het is gewoon mooi om te bewaren.”
Trainer Uğur Yildirim speelt zaterdag met Go Ahead Eagles Onder-13 in Klarenbeek tegen Urk. (foto: Erik Pasman)
Papiertje
Kromkamp sloot zijn profcarrière drie jaar geleden af bij Go Ahead Eagles met promotie naar de eredivisie. Hij voetbalt nog wel, bij Terwolde in de veteranen, met twee neven van hem. Yildirim speelde, na een Turks avontuur bij Gaziantepspor, Sivasspor en Kasimpaşa, nog voor AGOVV en kortstondig voor CSV Apeldoorn, waar hij tot het eind van dit seizoen assistent-trainer is. Hij voetbalt met ATIK in de zaal en ’s zondags draaft hij op in het eerste van Turkse Kracht Apeldoorn. Daar toonde hij dit seizoen dat hij zijn specialisme niet is verleerd: drie keer scoorde de ex-wereldkampioen vrije trappen nemen uit een vrije trap. “Leg honderd ballen voor me klaar en ik schiet ze erin”, glundert Yildirim.
Bij Go Ahead Eagles heeft hij het Onder 13-elftal onder zijn hoede. Kromkamp traint de Onder 15-groep. “Het belangrijkste is dat je jongens in hun kracht zet”, vindt Kromkamp. “Sommige spelers hebben specifieke kwaliteiten. Die probeer je te versterken en daarnaast een beetje te schaven aan hun verbeterpunten.” Yildirim: “Jan is een heel andere trainer dan ik. Ik kom van de straat en snap de omgang tussen de jongens misschien wat beter. Jan is juist georganiseerder. Wat is goed en wat is fout? Als je maar jezelf blijft, je moet je niet anders voordoen en doen wat jij denkt dat het beste is voor je spelers.” Kromkamp: “We willen allemaal dat ze het eerste halen. Dat zeg ik ook: we zijn er om jullie te helpen. Soms positief, maar als het slecht is, moet dat ook gezegd worden. Niet om af te zeiken, maar om te zorgen dat jongens een groei doormaken.” Hun eigen groei als trainer hopen ze volgend jaar te bekronen met het afronden van de cursus TC1. Kromkamp, nuchter: “Hebben we dat papiertje ook weer.”
