Uitgevlogen Eagles Special: Guyon Philips
Wereldwijd wordt er momenteel niet of nauwelijks meer gevoetbald als gevolg van de strijd tegen het coronavirus. Dit betekent dat ook de Uitgevlogen Eagles voorlopig even zijn uitgevlogen tijdens hun avonturen in verre voetbaloorden. Telefonisch zijn honderden kilometers afstand echter eenvoudig en zonder gezondheidsrisico te overbruggen. In een interview met Guyon Philips blikken we terug op zijn tijd bij Go Ahead Eagles, zijn hedendaagse avontuur in IJsland en zijn voetbaldromen voor de toekomst.
Naam
Guyon Philips
Geboortedatum
15 oktober 1993
Huidige club
Knattspyrnufélagið Víðir, IJsland
Speler Go Ahead Eagles
2012 tot en met 2015
Tekst gaat verder onder foto.
Guyon Philips aan de bal tijdens de bekerwedstrijd tegen VVV-Venlo op 25 september 2012. (Foto: Erik Pasman)
Guyon, hoe is het leven in IJsland in deze tijden?
Het gaat hier best goed! Hier is het natuurlijk ook een gekke tijd geweest, maar inmiddels is het aantal besmettingen teruggebracht naar slechts vijf. Het coronavirus is hier bijna verdwenen en dat merk je aan alles. Zwembaden en sportscholen gaan weer open en eind mei staan de eerste oefenwedstrijden al gepland. De competitie begint 18 juni, dat is een maand later dan eigenlijk de bedoeling was. Omdat dit een eiland is, is de kans dat het virus terugkomt klein. Er gaat nog maar één vlucht per dag vanuit Londen en op het vliegveld word je meteen getest op het virus. Zo proberen ze het virus te dempen en dat lukt vooralsnog heel aardig!
Je carrière heeft wat omwegen gekend voordat je in IJsland terecht kwam.
Dat kun je wel zeggen. Mijn buitenlandse avontuur begon ook in IJsland. Toen ik bij FC Oss mijn been had gebroken en daarvan weer hersteld was, kon ik op amateurbasis in de Eerste Divisie blijven spelen. Daar had ik geen oren naar, dus keek ik naar het buitenland. Bij Alemannia Aachen en een club uit Luxemburg kregen we het om uiteenlopende redenen niet rond, waarna een IJslandse vriend van me een berichtje stuurde. Ze zochten bij een club in IJsland een spits en binnen de kortste keren kreeg ik een contract toegestuurd.
Het was het juiste moment in mijn carrière om deze stap te maken en die kans pakte ik met beide handen aan. Binnen een paar dagen zat ik ‘in the middle of nowhere’ in een dorpje in IJsland, op drie uur rijden van Reykjavik. Het voelde meteen fijn, IJsland is een heerlijk land om te wonen. Mensen zijn relaxed, alles gaat allemaal een paar stapjes langzamer. Ook kreeg ik hier een vriendin, die ik na een volgend voetbalavontuur buiten IJsland nog steeds heb!
Tekst gaat verder onder foto.
Guyon Philips bedankt het publiek in De Adelaarshorst na een thuiswedstrijd van Go Ahead Eagles. (Foto: Erik Pasman)
Dat buitenlandse avontuur kende wat onverwachte wendingen, of niet?
Ik heb inderdaad voor wat verrassingen gestaan. Eigenlijk was ik van plan om in IJsland te blijven, maar doordat we niet uit de contractonderhandelingen kwamen, moest ik verder zoeken. Via een zaakwaarnemer met veel connecties in Spanje kwam een club van het vierde niveau van Spanje op mijn pad. Op dezelfde avond had ik een ticket geboekt om de volgende dag op Madrid aan te komen. Die nacht kreeg ik een berichtje dat de club in zware financiële problemen verkeerde, waardoor mijn transfer niet door kon gaan.
Gelukkig kreeg ik net voor de transferdeadline nog een aanbieding uit Spanje, van Alcobendas. Ik kon nog net op tijd de medische keuring doen en er moest nog veel papierwerk gedaan worden. Een week later zou ik speelgerechtigd zijn, maar zover is het nooit gekomen. Het papierwerk moest via de Madrileense federatie en daarna via de nationale federatie in orde gemaakt worden, maar dat is allemaal te laat gebeurd. Ik was niet speelgerechtigd in Spanje en na een maand meetrainen in Spanje kon ik bij Alta IF uit Noorwegen op proef komen. Na twee trainingen en twee oefenwedstrijden werd mij een contract aangeboden.
Tekst gaat verder onder foto.
Guyon Philips behoudt het overzicht tijdens een uitwedstrijd tegen FC Emmen. (Foto: Erik Pasman)
Dat is het begin van een succesvolle periode gebleken.
Zeker! Ik speelde veel, scoorde veel en zat lekker in mijn vel. Natuurlijk is het derde niveau van Noorwegen niet hoogstaand, maar toch moet je het niet onderschatten. In Nederland is het verschil tussen de niveaus enorm, maar in Noorwegen valt dat reuze mee. Bij Alta IF trainden we gewoon vijf keer in de week en was de sfeer best professioneel te noemen. De manier van spelen is ook best intensief, hier in IJsland overigens ook. Je moet erg fysiek zijn en energie leggen in duels. Gelukkig is dat één van mijn sterkste punten.
IJsland is overigens echt een ‘loopland’. Tactisch en technisch valt het allemaal nog te bezien, maar de energie en kilometers die ze in een wedstrijd leggen is echt niet normaal hoog. Ik kan wel zeggen dat ik als voetballer enorm ben gegroeid in mijn tijd in Noorwegen. Na deze periode ben ik samen met mijn vriendin teruggegaan naar IJsland om daar bij Víðir te voetballen en ons kind daar te laten opgroeien.
Tekst gaat verder onder foto.
Guyon Phlilips viert op 25 september 2012 samen met doelpuntenmaker Joey Suk een Eagles-goal in de bekerwedstrijd tegen VVV-Venlo. (Foto: Erik Pasman)
Dus daar blijf je voorlopig ook?
Ik zit hier nog wel even goed, ja. Naast zelf voetballen heb ik hier samen met de eerder genoemde vriend uit IJsland een voetbalschool opgezet. In januari hebben we dit opgestart in een dorpje met 1.500 inwoners, vooral om voetbal te promoten. We geven privétrainingen, groepstrainingen en we doen scoutingswerk om her en der talentjes te ontdekken. We huren veldjes af in Reykjavik en verzorgen leuke, maar leerzame trainingen. Het is echt ontzettend leuk om te doen en iets waar ik veel passie voor heb.
Daarnaast ben ik sowieso ambitieus rond het trainersvak. Ik heb mijn UEFA B-diploma al binnen en ben van plan daar later gebruik van te maken. Ik kijk ook altijd met een kritische blik naar mijn eigen trainers. Mijn eerste trainer in het betaalde voetbal was Erik ten Hag, bij Go Ahead Eagles. Die man heeft er wel voor gezorgd dat het leek alsof alle trainers na hem er wat minder verstand van hadden, haha.
Al heb je niet veel gespeeld onder Ten Hag.
Klopt, maar dat lag destijds ook niet in de lijn der verwachting. Ik werd langzaam gebracht om een goede ‘Jupiler League-spits’ te worden, zoals Erik ten Hag dat zei. De promotie was natuurlijk fantastisch en onvergetelijk, maar voor mij heeft het er wel voor gezorgd dat ik uit de gratie raakte en op zoek moest naar een nieuwe club. Dat vind ik nog steeds het meeste jammere aan mijn carrière, dat ik nooit ben geslaagd bij Go Ahead Eagles. Je weet nooit hoe het anders was gelopen, maar gelukkig heeft het me ook veel gebracht uiteindelijk!
Guyon Philips (links) deelt in 2013 in de feestvreugde nadat Go Ahead Eagles in Volendam promotie naar de Eredivisie heeft afgedwongen. (Foto: Erik Pasman)
