Dagelijkse treinreizen scheppen een band
Met een thuiswedstrijd tegen Zeeburgia (13.00 uur, VV Diepenveen) hervat Go Ahead Eagles Onder-19 zaterdag de competitie. Op weg naar het kampioenschap van de tweede divisie A. Met de doelpunten van Zakaria Eddahchouri en de tackles van Selçuk Koruyucu. Onvermoeibaar reizen de twee dagelijks vanuit de Randstad naar Deventer.
De één komt uit Papendrecht (Zakaria), de ander uit Nieuwegein (Selçuk). Dat schept een band als je allebei bijna dagelijks met het openbaar vervoer naar Deventer reist. Met de terugweg erbij gerekend tikken ze samen de 500 kilometer woon-werkverkeer per dag aan.
Hele dagen zijn ze van huis; vroeg weg en laat weer terug. Bakje eten mee in de trein. Zakaria, die bij Papendrecht, Feyenoord en Spartaan ’20 heeft gevoetbald, klampt zich vast aan verhalen van voetballers die ook ‘de moeilijke weg’ hebben bewandeld. “Zoals Affelay, die van Utrecht naar Eindhoven reisde maar via PSV een heel mooie carrière heeft opgebouwd.”
Selçuk staat op het punt een voorzet te geven in de bekerwedstrijd tegen Voorwaarts.
Selçuk komt over van Almere City FC, waar hij te horen kreeg uit te mogen kijken naar een andere club. “Mijn trainer bij Almere hielp me met zoeken. Samen hebben we een mailtje opgesteld. Bij Go Ahead Eagles mocht ik op proeftraining komen, die geleid werd door Harry Decheiver en Kick Maatman. In de trein terug werd ik al gebeld dat ik welkom was. Natuurlijk wilde ik, maar ik moest eerst thuis overleggen. Ik vind mijn opleiding – mijn vader hamert daarop – ook belangrijk. Ik doe mbo niveau 4, medewerker evenementen, en heb de ambitie door te gaan naar het hbo.”
Tweede vader
Zakaria is nog bezig met de middelbare school. Hij zakte vorig jaar voor zijn havo-examen en volgt nu de twee vakken waarvoor hij een onvoldoende haalde: maatschappijleer en wiskunde A. Voetballen doet hij niet alleen voor zichzelf. “Vorig jaar heb ik mijn opa verloren. Hij wilde altijd dat ik het betaald voetbal zou halen en was als een tweede vader voor mij. Hij woonde zes, zeven jaar bij ons in huis. Ik doe het ook voor hem.’’
Zakaria neemt het doel van Be Quick 1887 onder vuur (foto: Erik Pasman).
Selçuk denkt juist aan zijn vader. “Hij ging mee naar elke wedstrijd en elke training. Dat lukt niet meer omdat hij reuma heeft. Als ik prof kan worden, is dat ook om mijn vader en moeder trots te maken. Mijn vader had vroeger de ambitie profvoetballer te worden. Hem is het niet geluk. Nu komt hij om de week kijken.’’
Zijn zoon speelt op linksback, was zeven weken geblesseerd en hoopt snel zijn rentree te maken. Selçuk wil ‘kort op’ de rechtsbuiten van de tegenpartij zitten en schuwt harde duels niet. “Ik wil dat een aanvaller voelt dat hij een lastige wedstrijd gaat krijgen. Kenny Tete is een voorbeeld voor me. Hij laat zich niet leiden door emoties.” Zakaria maakte al bijna twintig doelpunten in het Onder-19-elftal, waarvan negen in de competitie. “Mijn geheim? Ik houd ervan niet statisch te zijn, ben een beweeglijke spits en een aanspeelpunt. En ik ben zeker niet vies van assists geven.”
Held
De twee zeventienjarigen kregen een band omdat ze samen reizen en allebei een niet-Nederlandse achtergrond hebben. Zakaria is Marokkaans, Selçuk Turks. Beiden gemotiveerd tot op het bot. Selçuk vertelt over zijn ervaringen in de Adelaarshorst: “Ik heb stage gelopen bij Go Ahead Eagles en gaf rondleidingen door het stadion. Mooie grasmat. Als je bij deze club goed speelt, krijg je echt waardering. Misschien wel vergelijkbaar met het Turks of Marokkaans elftal halen; in die landen zien ze je dan als God, word je als held onthaald. Go Ahead Eagles gaat de fans echt iets aan, dat zie je aan onder meer de clubtatoeages die sommige mensen hebben. Prachtig.”
