Sylla Sow: ‘Familie en islamitische geloof zijn mijn steunpilaren’
‘Óóóóó, Sylla Sóóóów!’ Weinig spelers zullen hun naam dit seizoen vaker in De Adelaarshorst gescandeerd horen worden dan Sylla Sow. De spits haalt er naar eigen zeggen kracht en energie uit om het maximale uit een wedstrijd te halen. In de decemberspecial van Kleuren van Juweel spreekt Sow openhartig over zijn geloof, zijn obsessie om te slagen als profvoetballer en de balans tussen lichaam en geest.
Rejection brings obsession. Het is het levensmotto van Sylla Sow. “Ik heb het ook in mijn Instagram-bio staan”, zegt de Eagles-aanvaller. “Van 2007 tot 2010 heb ik de jeugdopleiding van NEC doorlopen. Nadat ik daar in 2010 als 13-jarige jongen was weggestuurd, werd mijn honger om te slagen alleen maar groter. Dat pad was ik nu eenmaal ingeslagen en voor mij was er geen weg terug. In de daaropvolgende jaren heb ik bij VV Union en de amateurtak van NEC gespeeld. Ik weet nog goed dat ik als eerstejaars A-junior stage liep bij Quick voor mijn opleiding aan het ROC. ‘Sylla, kom hier toch in het eerste elftal voetballen voor 200 euro per maand’, zei mijn stagebegeleider tegen me. ‘Nee, ik wil prof worden’, was mijn antwoord, ondanks dat 200 euro in die tijd veel geld was voor een jongen van mijn leeftijd. Waarop mijn stagebegeleider begon te lachen en zei dat ik wel realistisch moest blijven.” Het doorzettingsvermogen van Sow wordt echter alsnog beloond wanneer hij via de jeugdopleidingen van NEC (dat hem terugvraagt) en FC Utrecht op 5 augustus 2016 namens Jong FC Utrecht zijn profdebuut maakt.
“Mijn vader Amadou heeft daar een belangrijke rol in gespeeld”, geeft Sow aan. “Hij deed alles wat in zijn macht lag om mij als voetballer te laten slagen. Hij maakte me altijd vroeg in de ochtend wakker toen ik nog in de E’tjes speelde. Stond er altijd een ontbijtje voor me klaar en bracht hij me naar het voetbalveld. Toen vond ik dat heel normaal, maar later besefte ik pas dat mijn vader lange werkweken maakte. Hij was heftruckchauffeur, een beroep waarbij hij ook veel moest tillen en sjouwen, waardoor hij vaak vermoeid was. Mijn moeder Janet heeft bij mij veel op mijn schoolprestaties gehamerd. Als ze dat destijds niet had gedaan, dan had ik mijn diploma waarschijnlijk niet gehaald, vrees ik. Mijn ouders hebben zichzelf altijd voor mij en mijn jongere broers Sam en Ifra weggecijferd. Elke ouder doet de opvoeding op zijn eigen manier, maar achteraf ben ik blij dat mijn ouders in mijn jeugdjaren altijd hun betrokkenheid hebben getoond en hun liefde op mij konden overbrengen.”
‘Buskruitje’
Sylla Sow groeide op in Nijmegen. “Ik ben geboren in een flat in de wijk Neerbosch-Oost. Voor en achter de flat lagen grasveldjes, eigenlijk kwam ik nooit in andere delen van de buurt. Op die grasveldjes was ik eigenlijk de hele dag te vinden. We voetbalden er en speelden ‘buskruitje’, een soort verstoppertje met de bal. Mijn wereld was eigenlijk alleen dáár en ook voor mijn ouders was het heel overzichtelijk, want vanuit de flat konden ze mij gemakkelijk in de gaten houden. Mijn twee jongere broers Sam en Ifra weten nauwelijks meer iets van die flat, want toen we op een gegeven moment met z’n vijven waren, verhuisden we naar de andere kant van Neerbosch-Oost.” Na de scheiding van zijn ouders ging vader Amadou op drie minuten lopen van het huis van moeder Janet wonen. “Vanaf dat moment werd ik eigenlijk door Sam en Ifra min of meer gezien als de nieuwe ‘vader’ binnen het huishouden van mijn moeder”, vervolgt Sow.
“‘Jij moet mijn taken overnemen’, vertelde mijn vader me destijds. Dat zal ongetwijfeld bijgedragen hebben aan de keuze van mijn broers om in navolging van mij ook voor het islamitische geloof te kiezen. Mijn vader komt uit Senegal en is islamitisch, mijn moeder komt uit Nederland en is christelijk. Ik heb in mijn jeugdjaren van beide geloven iets meegekregen. Met mijn moeder ging ik wel eens naar de kerk – ook op Kerstavond – terwijl ik met mijn vader naar de moskee ging. Van mijn beide ouders heb ik nooit de druk ervaren om een bepaalde keuze te moeten maken qua geloof. Het islamitische geloof en mijn familie zijn de steunpilaren in mijn leven. Zowel in voor- en tegenspoed heb ik daardoor altijd iets of iemand om op terug te vallen. Ik bid vijf keer per dag. Dat zijn voor mij echt even rustmomenten. Voordat ik het veld betreed, doe ik altijd een smeekbede. Dan bid ik onder meer voor de veiligheid van mezelf en de spelers op het veld en voor een goed verloop van de wedstrijd.”
De vader van Sylla Sow kwam als Senegalese vluchteling naar Nederland. “Hij vertelt hier niet vaak over, maar ik weet wel dat het voor mijn vader heel zwaar was om zijn geboorteland te verlaten”, weet de spits. “Hij vluchtte toen hij tiener was. Ik heb hem wel eens gevraagd wat hem heeft bewogen om zo jong zijn land te verlaten. Volgens mij was de situatie in de noordoostelijke regio van Senegal – waar mijn vader vandaan komt en die dicht bij buurland Mauritanië ligt – niet echt stabiel, vanwege een burgeroorlog in Mauritanië. Daarnaast was mijn vader de oudste zoon binnen zijn gezin en in Senegal word je dan verantwoordelijk gehouden om voor het gezin te zorgen. Die verantwoordelijkheid heeft hij genomen door naar Nederland te vluchten. Hier heeft hij een bestaan opgebouwd en geprobeerd om op afstand zijn familieleden in Senegal te kunnen onderhouden.”
Bidden voor vrede
De roots van zijn vader hebben ook hun invloed op Sylla Sow. “Hoe ouder ik word, hoe meer ik de connectie met Senegal voel. Momenteel ben ik samen met mijn vrouw Ikram en ons zoontje Liyam in Senegal. De laatste keer dat ik daar was, was ik pas vier jaar oud. Toch wist ik gevoelsmatig wat ik min of meer kon verwachten. We hebben familie ontmoet in Dakar, de hoofdstad van Senegal. Het grootste deel van mijn familie woont in de omgeving van Nabadji in het noordoosten van het land. Dat is alleen een erg woestijnachtig gebied en daar willen we liever niet met ons zoontje van acht maanden naartoe reizen. We gaan hoe dan ook genieten van het land en de cultuur daar opsnuiven. Zoals we dat eerder dit jaar als gezin ook al hebben gedaan in Marokko, het land waar mijn vrouw vandaan komt. Ik heb het gevoel dat ook mijn zoontje – hoe jong ook – deze reis niet gaat vergeten en er onbewust toch iets van mee zal krijgen.”
Mocht Sylla Sow ooit in de gelukkige omstandigheid verkeren dat hij zou mogen kiezen tussen de nationale elftallen van Nederland en Senegal, dan is dat voor de aanvaller nog geen uitgemaakte zaak. “Nee, ik zou echt niet weten voor welk land ik dan zou kiezen. Nicolas Jackson, de huidige spits van Senegal, is basisspeler bij Chelsea. Ik zou dus bijna zeggen dat het gemakkelijker voor mij zou zijn om voor Nederland te spelen, haha.” Wat Sow wél weet, is dat hij in de toekomst graag een sociaal-maatschappelijke bijdrage wil leveren om het geboorteland van zijn vader te helpen. “Als ik zie hoe Sadio Mané dat doet, dan kan ik daar alleen maar met respect en positieve jaloezie naar kijken. Ook ik hoop in de toekomst iets te kunnen doen voor mijn familie in Senegal en hun landgenoten.”
Het tekent de sociale inborst van Sylla Sow, die vaak vol ongeloof en verdriet de gebeurtenissen op het wereldtoneel aanschouwt. “Het is vaak erg confronterend om de media te volgen”, geeft hij aan. “Je ziet zó vaak dat kinderen overal ter wereld de dupe zijn van oorlogen. Zeker nu ik zelf vader ben, komt dat soort nieuws extra hard bij me binnen. Het is confronterend en pijnlijk. Ik kan me nu meer dan vroeger verplaatsen in andere ouders die het oorlogsleed van hun kinderen mee moeten maken. Het geeft me vaak een onmachtig gevoel. Soms is het nog mogelijk om het leed enigszins te verlichten door geld te doneren of hulpgoederen naar een oorlogsgebied te sturen. Dat is vaak de maximale bijdrage die je dan vanuit Nederland kunt leveren. Maar als zelfs dát niet mogelijk is omdat de grenzen naar oorlogsgebieden gesloten zijn, dan kun je niks anders doen dan machteloos toekijken en bidden voor de door oorlog getroffen personen. Bidden voor vrede.”
Koffers in kledingkast
Ver weg van alle oorlogsellende voelt Sylla Sow zich gezegend dat hij bij Go Ahead Eagles in alle rust kan werken aan de alledaagse dingen in zijn leven waar hij wél invloed op heeft. “Het afgelopen seizoen was uiteraard sportief gezien een heel goed jaar voor het team, maar persoonlijk was het voor mij een behoorlijk stressvolle periode”, blikt hij terug. “Ik kwam pas eind augustus binnen bij Go Ahead Eagles en sliep aanvankelijk in een hotel. In de daaropvolgende maanden reisde ik veel op en neer van Nijmegen naar Deventer. Omdat mijn vrouw en ik op zoek waren naar een huis, woonden we tijdelijk weer apart van elkaar in het huis van onze ouders. Gelukkig waren we wel elkaars buren, maar we konden niet meer zo vaak samen zijn als we wilden, terwijl we in Engeland gewend waren om samen te wonen toen ik daar voor Sheffield Wednesday speelde. Wanneer je een eigen plek hebt, is het toch een stuk prettiger dan wanneer je je koffers in de kledingkast van een hotel hebt staan. Bovendien kan mijn vrouw héérlijk koken.”
Het was een spannende periode voor Sylla Sow, waarin heel veel dingen een wissel op zijn gemoedstoestand trokken. “De rechtszaak die De Graafschap had aangespannen, zonder voorbereiding aansluiten bij een nieuw team, mijn vrouw die zwanger was, de zoektocht naar een nieuw huis”, somt hij op. “Ik ben een gevoelige jongen, dus het leverde me veel stress op. Als ik vorig seizoen inviel, dan herkende ik mezelf niet. Ik voelde me vaak zó vermoeid. Gelukkig heb ik dat inmiddels allemaal achter me kunnen laten. Alles is rustig in de privésfeer, zodat ik me volledig kan focussen op voetbal. Onze zoon Liyam is geboren, we wonen inmiddels weer samen in Deventer en dit seizoen kon ik gelukkig de volledige voorbereiding bij Go Ahead Eagles meedraaien. Zo zie je maar hoe belangrijk het is om fysiek en mentaal in balans te zijn.”
De balans tussen lichaam en geest dankt Sow mede aan het feit dat hij op gepaste tijden in gesprek gaat met een psycholoog. “In mijn tijd bij RKC Waalwijk sprak ik af en toe ook al met een psycholoog. Destijds werd je door de buitenwacht – maar ook door andere voetballers – nog als softie bestempeld als je met een psycholoog ging praten. Gelukkig zijn daar binnen de sportwereld steeds meer stappen in de goede richting gezet en wordt nu ook op social media breed uitgemeten hoe belangrijk een goede mindset is. Bij Go Ahead Eagles hebben we bovendien met Bas Kuipers een aanvoerder die heel open minded is. Als spelers met iets nieuws komen, dan is Bas iemand die zegt: ‘Laten we het proberen.’ Hij is echt een fijne aanvoerder voor het team. Begin dit jaar ben ik in contact gekomen met een psycholoog die meer ‘out of the box’ denkt dan de psychologen ‘uit de boeken’. Hij pakte me onder de arm en zei: ‘Dit is mijn manier, ik kan je de juiste tools geven.’ Het is een psycholoog die streng voor me is, maar ik heb baat bij zijn manier van werken.”
Clubrecord
Dat de goede fysieke en mentale gesteldheid van Sylla Sow een positieve uitwerking hebben op het veld, blijkt onder meer uit de cijfers die de spits dit seizoen kan overleggen. Na zestien wedstrijden in de Eredivisie staat de teller van Sow op vijf doelpunten. Dat hij alle goals maakte als invaller, leverde hem zelfs een clubrecord op, want nooit eerder slaagde een speler van Go Ahead Eagles erin om als invaller vijf keer binnen één seizoen doeltreffend te zijn in de Eredivisie. En dus klinkt het ‘Óóóóó, Sylla Sóóóów!’ met grote regelmaat van de tribunes.
“Bij RKC Waalwijk werd ik ook wel eens toegezongen, maar nu gebeurt het vaak al tijdens de warming-up. Laatst werd mijn naam gescandeerd tijdens de eerste keer dat ik druk probeerde te zetten op de tegenstander. Daar geniet ik echt van, het geeft me zoveel kracht en energie om er in het veld maximaal voor te gaan. Ik ben blij dat ik bij Go Ahead Eagles speel. Bij veel clubs is er ergens in het stadion één vak waar de fanatiekere supporters zitten, maar in De Adelaarshorst komt het geluid van de supporters van alle kanten. Iedereen die de Eredivisie op de voet volgt, weet hoe lastig het is om als tegenstander in De Adelaarshorst te spelen. Het is heel bijzonder dat we dit seizoen al zo’n lange periode met Go Ahead Eagles in het linkerrijtje staan. Dat voelt als een sprookje, maar we moeten blijven beseffen dat we ‘gewoon’ Go Ahead Eagles zijn en eenvoudige overwinningen voor ons niet bestaan. We zullen elke training serieus moeten nemen, geen gemakzucht mogen toelaten en er elke wedstrijd honderd procent voor moeten gaan. Alleen dan kunnen we het huidige sprookje ook in 2024 in stand houden.”
Het interview met Sylla is ook te lezen in de digitale editie van de decemberspecial van Kleuren van Juweel.
